Ik heb toestemming van boer Richard ( die overigens geen boer is maar een boerderij bewoond ) om op het erf de steenuilen fotograferen.
Dus toog ik onlangs derwaarts, waar ik me met hulp van Richard met tentje en camera een weiland in werkte , de toestromende nieuwsgierige ezels ontweek , met mijn gehele uitrusting door een volgend hek kroop om mij te installeren in een weitje met uitzicht op de uilenkast .
alles onder het toeziend oog van de ezels.
Ziezo! Ik zat!
Ik scande de omgeving en zag diverse plekken waarvan ik vermoede dat de uiltjes er regelmatig zitten, Wat ik dan vervolgens doe is goed opletten op subtiele veranderingen want steenuiltjes zijn niet alleen klein maar ze zitten er ook altijd opeens , plotseling en onverwacht .
Zo ging het een kleine anderhalf uur.
Inmiddels was het wel flink afgekoeld en ik weet niet hoe het bij jou werkt maar bij mij werkt dat altijd op mijn blaas.
Eerst was ik nog in de ontkennende fase want verdorie ik had nog geen uil gezien en je zult altijd zien dat ze net aanvaarden dat er een tentje staat en komen voeren als ik er uit kruip.
Maar nee, er was geen ontkennen meer aan.
Ik moest en nodig ook !
Vastberaden besloot ik mijn tentje niet te verlaten dus het moest intendig gebeuren.
Nu is zo.n tentje klein, smal en laag.
Opstaan gaat prima als je de kap opslaat maar dat is nou net wat niet kon.
Wat mot dat mot dus mijzelf in allerlei bochten wringend zag ik kans om te gaan staan.
Weliswaar stond ik in een haakse hoek maar ik stond.
De broek laten zakken was niet al te lastig .
” zucht….he he……..tjonge jonge” Wat een opluchting!
Nu moest de hele operatie omgekeerd uitgevoerd worden .
Broek staand in de haakse hoek optrekken en een kleine draai maken om in het stoeltje te ploffen.
Ik zat weer….pakte de camera op , keek recht vooruit en ja hoor , daar zat een uiltje met prooi en al doordringend naar me te kijken.
Ik zag aan zijn ogen dat ik iets had gedaan dat niet mocht.
Zou het zijn taak zijn de mestquota in de gaten te houden?
