Een 70 jaar oude brief

Onlangs werden wij verrast door een nicht .
Ze heeft tussen de spullen van haar moeder brieven gevonden die mijn moeder vlak na de oorlog naar Nederland geschreven heeft vanuit Nederlands Indië.
Ik kan niet zeggen wat we voelden toen we dat lazen.
Een kort citaat :

 

Batavia 3 januari 1946

Er zijn hier duizende mannen getorpedeerd ,terwijl ze door de Jappen vervoerd werden.
Kort na de vrede stoomden (hier) de doodsberichten ons kamp binnen.
Veel van de vrouwtjes die gelijk met mij naar Indië zijn gekomen zijn nu al weduwe, o wat een leed is hier.
Dan schaam je je eigenlijk voor je eigen geluk en vind je het steeds weer een wonder Gods.
Als we hier nu kennissen ontmoeten die we nog niet weer terug gezien hebben durf je bijna niet te vragen heb je al bericht van je man.

 

Wat erg jammer dat jullie de foto’s niet gekregen hebben ,want ik heb bijna niets van Henny (dochtertje) er was er 1 bij toen ze een jaar was.
Al de negatieven heeft de Jap mij afgenomen met een huiszoeking dus ik heb bijna niets meer.
Ik zal hier nog een indoen en dan hoop ik dat we spoedig weer foto’s kunnen laten maken. Nu zijn er heelemaal geen films, bij de fotograafen ook niet.

sommige mensen zijn nooit bevrijd

Gisteren was het 60 jaar geleden………

60 jaar geleden dat mijn ouders werden bevrijd.
Hoewel..echt bevrijd is mijn moeder tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Vannacht heb ik een documentaire gezien over de aanleg van de spoorweg in thailand.

Die volkomen zinloze spoorweg die nergens toe leide…en nooit dienst heeft gedaan ,
En waar zoveel mensen hun leven hebben gelaten, of zoals mijn vader zoveel hebben doorstaan dat de bevrijding pas kwam toen hij op 85 jarige leeftijd overleed .

Ik had niet naar die documentaire moeten kijken .

Vandaag zijn mijn fotos niet mooi.
Het zijn fotos uit een album van 13 jaar geleden.
Toen hebben we een reis gemaakt naar Thailand.

We zijn ook naar de brug geweest.
Speciaal voor mijn vader hebben we daar deze foto`s gemaakt.

 

“Kijk Pa …daar sta ik..op de brug “

We zijn ook met de trein gegaan……

Over een deel van de spoorlijn kachelt een plaatselijk boemeltreintje.
De kinderen die hier uit het raam kijken…
Zouden ze enig besef hebben hoe die rotswand tot stand is gekomen???

Ik heb de rillingen…..

We zijn naar het herdenkings monument geweest..
en naar het oorlogs kerkhof.

Hier ligt een fractie van het aantal slachtoffers begraven. Veruit de meesten hebben een naamloos graf in de oerwouden.

Er was een foto tenstoonstelling waar ik alle besef van tijd verloor.
Ik was ergens anders……
Iemand kwam me halen…

“Kom…we moeten weer in de bus “

vlug….nog gauw het boek tekenen voor mijn vader

“kijk Pap, ik heb het boek voor je getekend “

Mijn vader keek…en zei niets…………