brieven van mijn moeder

Vandaag staat een artikel in Tubantia over de vonst van de meer dan zeventig jaar oude brieven van mijn moeder.

Klik hier naar het artikel in Tubantia

De brieven zijn op allerlei beschikbaar papier geschreven.
Een voorbeeld

Een fragment uit een van de brieven:

“Toen hier nog alles vrede was, hebben Johan en ik al vaak gezegd, wat zal er van onze familie worden , hoe zullen ze het hebben .
Gelukkig kregen we toch nog een paar keer een Roode Kruis briefje.
Toen de Jappen hier kwamen hoorden we niks meer.
Altijd heb ik ook voor jullie gebeden, ja wij begrijpen Gods wegen niet maar Hij maakt het toch altijd goed.
Waaraan hebben wij dit verdiend? Ik hoop dat ik nu spoedig naar Johan kan gaan, want hij wacht met ongeduld op ons.
Wat zal het heerlijk zijn als we weer samen zijn. We waren hier de eerste jaren ook zoo dol gelukkig, en we hadden het zoo goed samen.
Eerst hebben we nog ruim 10 maanden in Bandoeng gewoond en toen zijn we naar Malang gegaan. We hadden ons erg gezellig ingericht, en toen ik op Malang Henny verwachtte hebben we samen alles in orde gemaakt.
Een leuk bedje en babytafel gekocht en ik heb snoezige kleertjes gemaakt.
Wat was dat een fijne tijd voor ons.”

Van mijn oudste nicht Dien kreeg ik onlangs deze vooroorlogse foto van mijn ouders. Voor mij nieuw want mijn ouders waren in de oorlog alle foto,s kwijtgeraakt .

 

Een 70 jaar oude brief

Onlangs werden wij verrast door een nicht .
Ze heeft tussen de spullen van haar moeder brieven gevonden die mijn moeder vlak na de oorlog naar Nederland geschreven heeft vanuit Nederlands Indië.
Ik kan niet zeggen wat we voelden toen we dat lazen.
Een kort citaat :

 

Batavia 3 januari 1946

Er zijn hier duizende mannen getorpedeerd ,terwijl ze door de Jappen vervoerd werden.
Kort na de vrede stoomden (hier) de doodsberichten ons kamp binnen.
Veel van de vrouwtjes die gelijk met mij naar Indië zijn gekomen zijn nu al weduwe, o wat een leed is hier.
Dan schaam je je eigenlijk voor je eigen geluk en vind je het steeds weer een wonder Gods.
Als we hier nu kennissen ontmoeten die we nog niet weer terug gezien hebben durf je bijna niet te vragen heb je al bericht van je man.

 

Wat erg jammer dat jullie de foto’s niet gekregen hebben ,want ik heb bijna niets van Henny (dochtertje) er was er 1 bij toen ze een jaar was.
Al de negatieven heeft de Jap mij afgenomen met een huiszoeking dus ik heb bijna niets meer.
Ik zal hier nog een indoen en dan hoop ik dat we spoedig weer foto’s kunnen laten maken. Nu zijn er heelemaal geen films, bij de fotograafen ook niet.