Op de sterfdag van mijn moeder plaats ik altijd een foto van een roodborstje . Vandaag voeg ik er ook een collage van bloemen aan toe.
Een collage van soorten die nog gewoon staan te bloeien en hoewel we al behoorlijk wat nachtvorsten hebben gehad vormen bepaalde soorten zelfs nog knoppen.
Rudbeckia , goudsbloem , muurbloem en gazania.s.
Vandaag staat een artikel in Tubantia over de vonst van de meer dan zeventig jaar oude brieven van mijn moeder.
Klik hier naar het artikel in Tubantia
De brieven zijn op allerlei beschikbaar papier geschreven.
Een voorbeeld
Een fragment uit een van de brieven:
“Toen hier nog alles vrede was, hebben Johan en ik al vaak gezegd, wat zal er van onze familie worden , hoe zullen ze het hebben .
Gelukkig kregen we toch nog een paar keer een Roode Kruis briefje.
Toen de Jappen hier kwamen hoorden we niks meer.
Altijd heb ik ook voor jullie gebeden, ja wij begrijpen Gods wegen niet maar Hij maakt het toch altijd goed.
Waaraan hebben wij dit verdiend? Ik hoop dat ik nu spoedig naar Johan kan gaan, want hij wacht met ongeduld op ons.
Wat zal het heerlijk zijn als we weer samen zijn. We waren hier de eerste jaren ook zoo dol gelukkig, en we hadden het zoo goed samen.
Eerst hebben we nog ruim 10 maanden in Bandoeng gewoond en toen zijn we naar Malang gegaan. We hadden ons erg gezellig ingericht, en toen ik op Malang Henny verwachtte hebben we samen alles in orde gemaakt.
Een leuk bedje en babytafel gekocht en ik heb snoezige kleertjes gemaakt.
Wat was dat een fijne tijd voor ons.”
Van mijn oudste nicht Dien kreeg ik onlangs deze vooroorlogse foto van mijn ouders. Voor mij nieuw want mijn ouders waren in de oorlog alle foto,s kwijtgeraakt .
Onlangs werden wij verrast door een nicht .
Ze heeft tussen de spullen van haar moeder brieven gevonden die mijn moeder vlak na de oorlog naar Nederland geschreven heeft vanuit Nederlands Indië.
Ik kan niet zeggen wat we voelden toen we dat lazen.
Een kort citaat :
Batavia 3 januari 1946
Er zijn hier duizende mannen getorpedeerd ,terwijl ze door de Jappen vervoerd werden.
Kort na de vrede stoomden (hier) de doodsberichten ons kamp binnen.
Veel van de vrouwtjes die gelijk met mij naar Indië zijn gekomen zijn nu al weduwe, o wat een leed is hier.
Dan schaam je je eigenlijk voor je eigen geluk en vind je het steeds weer een wonder Gods.
Als we hier nu kennissen ontmoeten die we nog niet weer terug gezien hebben durf je bijna niet te vragen heb je al bericht van je man.
Wat erg jammer dat jullie de foto’s niet gekregen hebben ,want ik heb bijna niets van Henny (dochtertje) er was er 1 bij toen ze een jaar was.
Al de negatieven heeft de Jap mij afgenomen met een huiszoeking dus ik heb bijna niets meer.
Ik zal hier nog een indoen en dan hoop ik dat we spoedig weer foto’s kunnen laten maken. Nu zijn er heelemaal geen films, bij de fotograafen ook niet.
Om nooit te vergeten , de begrafenis van mijn moeder waar een roodborstje bij ons allemaal langs wipte en bijna op mijn laars ging zitten.
Vandaag is het een jaar geleden dat ze overleed.
Vandaag hebben wij afscheid moeten nemen van mijn moeder.
Volkomen onverwacht werd ze zaterdagmiddag ziek.
Het bleek dat ze een vleesetende bacterie of bacteriën in haar been had opgelopen die zeer snel de
macht over haar toch al niet zo sterke lichaam overnam.
Hoe ziek ze ook was…wij hebben allemaal kinderen , klein en achterkleinkinderen heel mooi afscheid van haar kunnen nemen.
Ook voor de kleinsten had ze ook nog de volle aandacht.
Geen klacht hebben we gehoord.
” je kunt er niets aan doen, eenmaal moeten we allemaal gaan en ik ben 92 , zo oud is niemand in de familie geworden ”
En toen ik zei……..Mam we hadden toch afgesproken dat je 100 zou worden!!!! ze zei met een twinkeling in haar ogen , alsof ze er plezier om had dat ik ongelijk kreeg ;
“Ja maar kind dat heb ik je altijd gezegd…zo oud word ik niet …..begraaf me maar netjes….”
En dat voor een vrouw die ondanks lichamelijke ongemakken zo veel levenslust had.
“Nu hoeven we niet meer op pad voor nieuwe kleren “
Nee mam…..dat hoeft niet meer….vandaag hebben we de kleding uitgezocht die je op je laatste reis gaat dragen.
Nu zullen er wel meer mensen zeggen dat hun moeder speciaal was….maar mijn moeder was speciaal.
Veel weblog vriendinnen hebben kennis met haar mogen maken en de pit , de humor en betrokkenheid van mijn moeder mogen ervaren.
Hoe moeilijk de omstandigheden ook waren, mijn moeder heeft 31/2 jaar in een Japans vrouwenkamp gezeten, ze heeft een zeer zeer ernstig auto ongeluk gehad
waardoor de invalide is gebleven en vele vele operaties moest ondergaan , nooit verloor ze de moed.
Het is nog zo onwerkelijk…….
Mam waar je ook bent….we zullen je altijd bij ons hebben.
Het is vandaag feest . Deze dame is 90 jaar.
Mijn moeder werd afgelopen zondag 88jaar .
Als verrassing gingen wij naar het tuinconcert van Wibi Soerjadi in Zeist.
De oude dame heeft last van haar kunstknie dus hadden we voor de gelegenheideen rolstoel georganiseerd en dat was maar goed ook want Wibi`s landgoed is niet klein.
Ton drukte de jarige over het parkeerweiland ………..
via een roosmantisch verlichte oprijlaan naar de tuin van Wibi.
Hoewel de foto gewoon slecht is vind ik toch dat ik deze moet laten zienomdat het zo fraai de sfeer weergeeft.
en hier greep het concert plaats……………..
Op het podium stond een enorme Fazioli vleugel klaar .
de jarige ging er eens goed voor zitten…
Lekker warm ingepakt natuurlijk…want zo`n avond concert is wel watfrisjes.
en terwijl wij daar zaten te wachten op wat komen ging…………..
zag ik wat vast niet veel bezoekers gezien hebben…..
Zou iemand die op de grote podia van de wereld gespeeld heeft nog nerveus zijn voor een concert vroeg ik me af….
Gisteren was het 60 jaar geleden………
60 jaar geleden dat mijn ouders werden bevrijd.
Hoewel..echt bevrijd is mijn moeder tot op de dag van vandaag nog steeds niet.
Vannacht heb ik een documentaire gezien over de aanleg van de spoorweg in thailand.
Die volkomen zinloze spoorweg die nergens toe leide…en nooit dienst heeft gedaan ,
En waar zoveel mensen hun leven hebben gelaten, of zoals mijn vader zoveel hebben doorstaan dat de bevrijding pas kwam toen hij op 85 jarige leeftijd overleed .
Ik had niet naar die documentaire moeten kijken .
Vandaag zijn mijn fotos niet mooi.s uit een album van 13 jaar geleden.
Het zijn foto
Toen hebben we een reis gemaakt naar Thailand.
We zijn ook naar de brug geweest.
Speciaal voor mijn vader hebben we daar deze foto`s gemaakt.
“Kijk Pa …daar sta ik..op de brug “
We zijn ook met de trein gegaan……
Over een deel van de spoorlijn kachelt een plaatselijk boemeltreintje.
De kinderen die hier uit het raam kijken…
Zouden ze enig besef hebben hoe die rotswand tot stand is gekomen???
Ik heb de rillingen…..
We zijn naar het herdenkings monument geweest..
en naar het oorlogs kerkhof.
Hier ligt een fractie van het aantal slachtoffers begraven. Veruit de meesten hebben een naamloos graf in de oerwouden.
Er was een foto tenstoonstelling waar ik alle besef van tijd verloor.
Ik was ergens anders……
Iemand kwam me halen…
“Kom…we moeten weer in de bus “
vlug….nog gauw het boek tekenen voor mijn vader
“kijk Pap, ik heb het boek voor je getekend “
Mijn vader keek…en zei niets…………
Eveline Lenderink 