Ach zo.n café.
Café met een lage zoldering maar wel een wc voor dames apart.
Eveline Lenderink
op mijn werk rust copyright, wil je een foto gebruiken mail mij dan via de contactpagina
Ach zo.n café.
Café met een lage zoldering maar wel een wc voor dames apart.
Eveline Lenderink 
Welcome to paradise zie ik hangen aan de muur !
Is wel een hele oude vondst !
Mooi vastgelegd !
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig zo’n “donkerbruin” café Eveline..
LikeGeliked door 1 persoon
Herman van Veen, nog altijd één van mijn favoriete liedjeszangers 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi. ’t Is intussen al een jaar of wat geleden dat ik nog regelmatig in zo’n lekkere ouderwetse bruine kroeg kwam.
LikeGeliked door 1 persoon
Top plek!
LikeGeliked door 1 persoon
In de juiste zin van het woord een bruin café 😂
LikeGeliked door 1 persoon
de lucht van verschaald bier en sigarettenrook denk ik er wel bij. Krijg zin in een potje biljart
LikeLike
Een echt bruin café dus
LikeLike
Heren en dames staan of zitten hier mooi apart.
Er zijn kennelijk geen in het geheel geen andere geslachten
In het o zo kleine, doch vriendelijke Moddergat
Wat me verder opviel, ik vraag het hier maar open
Kunnen biljarters nog wel om dat biljart heenlopen
En… schieten ze niet terwijl ze vrolijk staan te stoten
De dames tegen de boezem en de heren tegen de ehhhhh……
(stoppen Plato, je gaat te ver).
LikeGeliked door 1 persoon
Whahahahahahahah. Plaat het is zoooo jammer dat er geen biljarters waren. Dat laatste HD ik ook wel willen fotograferen😂😂😂😂
LikeLike
Het deed me denken aan het oude huis waarin wij kinderen met moeder moesten wonen na de scheiding (1966). Alles stond daar scheef en de houten vloeren werden regelmatig door muizen gefrequenteerd. Wij schrokken er niet eens meer van. Nu was er ook een trap naar boven, verborgen achter een deur. Mijn moeder heeft ooit eens een leien biljart gekocht. Loeizwaar dat ding. En daar gingen wij dan, onkundig van regels en balgevoel, op biljarten. Als je het niet trof (omdat de kamer ongunstig klein was) moest die deur open, daarna moest je drie treden beklimmen en dan kon je met de keu manoeuvreren. Ik herinner me niet het aantal keren dat we er zo lustig op los stootten en zo het laken beschadigden. Het was een verschrikkelijk arme tijd (want vader wilde wel vreemd maar niet aan de alimentatie) wat ons niet belette om toch gelukkig in dat huis te zijn. Gek he? Ik moet er nu niet meer aan denken in zulk een troep te moeten leven maar toch denk ik met vertedering aan die tijd terug en bij het zien van een biljart komen de gekste dingen in me op. Door die trapdeur.
LikeLike