Een bijzondere ontmoeting .

In april waren wij in Frankrijk ( Anduze ) .

We hadden een heerlijke BenB Les Montades waar we echt in de watten gelegd zijn.

Raimond en Marieke de eigenaren van de BenB tipten ons op een dag dat er ” ergens” in de bergen een prachtig blauw wrak van een jaren vijftig auto ligt.

Dat wilde ik uiteraard graag fotograferen dus wij gingen op weg.

Precies zoals ons beschreven was leek het of we echt nergens uit zouden komen.
Nadat we bijna klem zaten in een smal straatje in een bergdorp waarvan mij de naam ontschoten is reden we via een brug over een rivier hoog de bergen in.

Eerst passeerden we nog wat huizen op de bergweg die steeds onmogelijker werd maar na verloop van tijd zagen we echt niets meer wat ook maar enigszins leek op  de bewoonde wereld.

Maar we reden moedig verder en  we waren er allang van overtuigd dat we fout zaten toen we bij een huis kwamen.
De weg was daar zo smal dat we de auto parkeerden en ik stapte uit om poolshoogte te gaan nemen.
Overal lag rommel de vuilniswagen kan er duidelijk niet komen.

Op de weg lagen een stuk of wat tamelijk verwaarloosde honden, ik hoorde kakelende kippen en een deur opengaan.

Een smoezelig kordaat vrouwtje kwam naar mij toe en stak meteen van wal.

Ik spreek geen frans, dat maakte ik haar duidelijk zonder succes.

Achteraf vermoed ik dat ze zo blij was dat er eindelijk iemand op haar pad kwam waar ze tegenaan kon praten dat het voor haar niets uitmaakte of ik haar verstond of niet.

Ze ratelde aan 1 stuk door en rook niet fris.

Nu spreek ik geen frans maar ik kon toch tamelijk veel van begrijpen van wat mevrouw vertelde.

Ze is geboren in dit huis, heeft er haar hele leven gewoond.

81 jaar en haar man is een paar jaar geleden plotseling overleden.

“Très triste”

Ze houd behalve kippen ook ganzen en ratel, ratel……

Na een half uurtje vonden wij het welletjes en ging ik nadat ik een foto van mevrouw had gemaakt in de auto zitten.

Nou dat gaf niks, mevrouw leunde in het portier en vertelde in razend tempo verder.

ratel ratel…..

Ik maakte nog een foto en ook dat maakte geen indruk.

Ton begon de auto richting bergaf te bewegen en mevrouw bewoog mee.

ratel ratel

Over de hond die een lelijke wond had ratel ratel

Over dat het leven niet makkelijk was alleen op de berg en over het kinderloos gebleven huwelijk.

Even dacht ik dat ik er nooit meer weg zou komen maar gelukkig weet Ton van aanpakken.

Wuivend vertrokken wij weer naar de bewoonde wereld.

Geen blauw autowrak gezien maar heel wat wijzer.

Uiteindelijk bleek dat we voorbij het huis hadden moeten rijden waar we dan het zo gewenste wrak hadden kunnen fotograferen.